Op radio 1 stelde Annemie Peeters in haar programma ‘De Bende van Annemie’ zich de vraag of het nu de bedoeling is dat Vlaanderen volgebouwd wordt met zoveel lelijke appartementen. Is dat wat de Vlaamse Bouwmeester beoogt? Moeten we nu op deze manier meer samenwonen in dorpskernen? Zij ging hierover in debat met Peggy Totté (Architectuurwijzer) en Buscemi (zanger, inwoner van Hasselt).

Het antwoord was genuanceerd.

Ja, op Vlaams niveau moeten we blijven pleiten voor verdichting van het wonen binnen de steden, en binnen dorpskernen met een hoog voorzieningenniveau en een goede ontsluiting voor openbaar vervoer. Op die manier kan er meer open ruimte gevrijwaard worden, en kunnen bewoners sneller overschakelen naar de fiets of het openbaar vervoer.

Neen, het was niet de bedoeling dat ELKE dorpskern begint dicht te groeien en te verstenen, of dat er een nieuw soort ‘zeedijk’ ontstaat. Aandacht voor de schaal en de identiteit van het dorp blijven even belangrijk. Projectontwikkelaars en aannemers hebben de boodschap tot verdichting vaak goed begrepen, maar staan te weinig stil bij de impact op de dorpskern, of bij de locatie. Bovendien zorgt deze ‘verappartementisering’ voor een ongewenste speculatie op elke bestaande woning in het dorp. Een doorsnee woning krijgt zo plots de waarde van een projectgrond voor zes appartementen, en wordt hiermee onbetaalbaar als woning voor de lokale inwoner.

Kortom, de uitspraak van verdichting op Vlaams niveau moeten we blijven verdedigen, maar de nuance is even belangrijk. Dit vraagt meer mankracht en expertise op het gemeentelijk beleidsniveau om alle bouwaanvragen goed op te volgen. Want deze aanvragen blijven komen in een toenemend tempo. Er worden zelfs meer appartementen gebouwd. Zonder te vervallen in regelneverij, willen we vooral werken aan een goed gemotiveerde kwalitatieve beoordeling van elk dossier. Hiertoe is een stadsbouwmeester aangesteld in de grotere steden Antwerpen, Gent en Brussel, maar zijn nu ook dorpen aan het nadenken over hun dorpsbouwmeester, of de oprichting van een (intergemeentelijke) kwaliteitskamer.

Tot slot wil Architectuurwijzer verder blijven inspireren om vooral de woonkwaliteit van deze appartementen sterk te verhogen. Alle appartementen geraken voorlopig wel verkocht, maar wat is nu de woonkwaliteit van een klein appartement met een terras waarop net een vuilbak past, waar je niet kan uitkijken op een boom of tuin, waar je niet weet waar je de fiets kan stallen, of waar je geen BBQ kan aansteken. Ook dan is meer collectiviteit wenselijk, met een gemeenschappelijke tuin of dakterras, aan een traphal waar je de buren ontmoet, met een tuin waar kinderen samen spelen, … en tegelijk voldoende aandacht voor ieders privacy. Dat verzacht alvast de ‘pijn’ van het kleiner wonen. Of hebben we dat eerder al gezegd? 😉

Voor wie het interview van afgelopen woensdag in De Bende van Annemie graag terug beluistert:

Of een eerder interview in het programma De Bende van Annemie over de evolutie van onze dorpen in Vlaanderen:

03/03/2018